Kunst is me met de paplepel ingegoten. Mijn moeder was, net als mijn opa, super creatief. Ik herinner me haar altijd tekenend. Als we samen in de tuin zaten te kletsen zat ze ondertussen mensen te schetsen. Ze nam me als puber al mee naar tekenles, we gingen samen naar musea en ze schreef twee kinderboeken voor me die ze zelf illustreerde. Wij waren echt twee handen op één buik.

Tien jaar lang had ik een winkel. Selini, op de hoek van de Ceintuurbaan, vlakbij het Sarphatipark. Ik verkocht onder andere handgeschilderde kleinmeubelen en glaswerk. Dat deed ik met veel plezier totdat het steeds meer voelde als productiewerk. Tijd voor een nieuwe uitdaging. Ik sloot de winkel, deed een opleiding en ging de verpleging in. Schilderen verdween naar de achtergrond. Tot mijn moeder ziek werd. Met haar typische zwarte humor zei ze toen tussen neus en lippen: Als ik nu niet dood zou gaan, ging ik samen met jou de kunst in. Die kwam flink binnen. Na haar overlijden kon ik een tijdje helemaal niks meer. Ik was te verdrietig om de buitenwereld in te gaan en zocht troost bij mijn kwasten. Dat zetje had ik nodig om eindelijk écht te gaan voor wat ik het allerliefste doe.